SYIAH DAN POLITIK

SYIAH DAN POLITIK

[Bahagian 11]

Iinilah bahagian akhir dari 2 bahagian tulisan Yang Berbahagia Dato’ Dr. Johari Mat tentang Syiah yang diberi jodol “Syiah Dan Politik” sebagai sambungan kepada bahagian 1 yang diberi jodol “Syiah Dan Akidah” yang disiarkan dalam blog ini beberapa hari yang lalu.

Seperti saya kata terdahulu, tulisan mengenai Syiah ini  ditulis secara ringkas, padat dan jelas oleh seorang ahli akademik tanah air. Tulisan itu berupa sebuah kertas kerja yang berjodolg  Syi’ah Antara Gerakan Politik dan Aqidah oleh yang Berbahagia Dr. Johari Mat di Ijtima’ Ulama, anjuran bersama Yayaan Dakwah Islamiah Malaysia dan Majlis Agama Islam Kelantan pada 25-28 Oktober 1996 [12-15 Jamadil Akhir 1417] di Kota Bharu, Kelantan. Kini Dato’ Johari Mat adalah Ketua Eksekutif Kolej Islam Antara Bangsa Sultan Ismail Petra [KIAS].

[Tulisan ini tidak dapat disiarkan lebih awal kerana ketiadaan khidmat Internet di tempat kami tinggal di perlembahan Sungai Durian, KK sehingga hari kelmarin, Khamis 25 Julai 2013. Setelah saya berada di Kota bharu petang Khamis itupun bekalan Internet juga tidak ada  di sini sehingga petang ini, Jumaat 26. Julai kira-kira pukul 3.00 petang bekalan baru diperolehi. Itupundalam keadaan “tiga slender”, sekejap ada, sekejap tiada.Tapi pada pukul 6.00 petang tiada lagi, sehinggalah pukul 3.00 pagi baru ada kembali].]

Syiah Dan Politik

Syiah tidak mengaku mana-mana negara Islam dan pemerintahan mereka, semuanya thagut, selain dari Amir al-Mukminin Ali dan al-Hasan ra.

Kerana itu musuh-musuh Islam mencari peluang untuk memerangi umat Islam dengan mengguna Syiah sebagai pengkalan. Akidah Syiah banyak membantu untuk mengatur strategi mereka meruntuhkan umat Islam. Sejarah telah membuktikan bahawa gerakan-gerakan Malhiddin telah berjaya menggunakan saluran Syiah untuk menguasai negara Islam.

Duta Rusia di Iran, Kinyaz Dekarki datang belajar di majlis pengajian yang disampaikan oleh al-Rusty di Karbala’ dengan nama al-Syeikh Isa al-Lankiri. Jeneral Inggeris bersara [mungkin nama samaran] memakai pakaian Syiah dan hadir di majlis pengajan yang disampaikan oleh Kazim al-Rushti.

Kerana itu gerakan Syiah merupakan pengkalan yang digunakan oleh orang-orang yang ingin meruntuhkan Islam dari dalam kerana mereka melihat umat Islam adalah kufur, sedangkan umat Islam tidak memberi pandangan begitu kepada mereka.

Persoalannya bagaimana dapat dipertemukan dua aliran yang melalui garisan selari, di mana mereka tidak akan bertemu pada bila-bila masa.

Ketika Hulako memerangi Syam pada tahun 658H, Syiah Syam golongan yang banyak membantu dan meruntuhkan kerajaan pada ketika itu, apabila peperangan berlaku di antara umat Islam dan Nasrani, mereka akan membantu orang-orang Nasrani. Malah ulama’ mereka menentang rancangan melaksanakan Syariat Islam di Pakistan, bimbang ajaran mereka tidak dapat dijalankan dan akhirnya mereka akan menjadi Ahli al-Sunnah.[Warta Berita Kuwait 1.5.1979].

Pakatan Ibnu al-‘Alqami

Beliau adalah Menteri kepada Khalifah Mu’tasim, kerajaan Abbasyiah. Khalifah bermazhab ahli al-Sunnah. Beliau telah melantik Ibn al-‘Alqami sebagai menterinya, tapi dalam diam-diam Ibn al-‘Alqami telah merancang untuk menghapuskan khalifah dan kerajaan Abasiyah dan Ahli-ahli al-Sunnah, seterusnya mendirikan kerajaan mereka.

Untuk mencapai tujuan beberapa langkah telah diambil oleh al-‘Alqami:

Pertama: Melemahkan tentera dan melakukan tekanan-tekanan kepada masyarakat, iaitu dengan mengurangkan bilangan tentera dari seratus ribu [100,000] hanya tinggal sepuluh ribu sahaja. [Ibn Kashyir, al-Badniah wal Nahayat, 13/202].

Dua: Menghantar surat kepada Tatar dan memberitahu mereka kedudukan negara dan memberi laluan supaya menyerang Baghdad.

Tiga: Melarang Khalifah dan masyarakat dari memerangi Tatar. Beliau memperdaya Khalifah bahawa Raja Tatar ingin berdamai dan mencadangkan supaya Khalifah bertemu dengan tentera Tatar untuk berdamai. Sebahagian kharaj untuk mereka  dan sebahagian lagi untuk Khalifah. Khalifah keluar dengan tujuh ratus orang, terdiri dari qadi-qadi ulama’ fiqh, raja-raja dan pembesar-pembesar. Dengan helah ini Khalifah dan semua rombongan telah dibunuh. Orang yang mencadangkan berbuat demikian ialah al-‘Alqami dan Nasuruddin al-Thusi.

Kerajaan Safawiyah

Kerajaan Safawiyah diasaskan oleh al-Syah Ismail al-Safawi [907H]. Beliau memaksa penduduk Iran supaya menerima Mazhab Syiah, mana-mana mereka yang tidak mahu menerimanya akan dibunuh.

Asfahan terdiri dari golongan Khawarij. Sah Ismail memberi kata dua, iaitu menerima Syiah atau dibunuh. Penduduk Asfahan meminta tempoh selama empat puluh hari untuk mencela Sayidina Ali, kemudian mereka akan masuk Syiah. Permintaan tersebut dipersetujui dan Asfahan menjadi Syiah. [Dr. Musa al-Musuhi, al-Syab’ah wa wal Sabhih, 70-71].

Kerajaan Safawiyah Dan Portugis

Ketika Syiah menguasai Iran, orang-orang Portugis telah sampai ke Afrika, dan mereka telah mara ke negara Arab di selatan dan belayar ke Timur menuju India. Ketika itu India diperintah oleh umat Islam. Kedudukan India pada ketika itu lemah dan sangat memerlukan sokongan kerajaan Safawi. Sebaliknya kerajaan Safawi mempelawa Portugis datang ke Teluk dan memberi segala kemudahan sehingga dapat menguasai Bahrin dan semua pangkalan pantai di  Teluk. Pelabuhan-pelabuhan perniagaaan Safawi menjadi pangkalan tentera Portugis. Keadaan itu telah memaksa Sultan Uthmani Salim awal meninggalkan jihad di Eropah dan datang ke Timur dan memaksa kerajaan Safawi ke dalam kerajaannya. [Abdullah Mahmud al-Bakri, al-Hadam Im al-Dhakal, hal 48].

Kedudukan Ahli al-Sunnah Di Iran

Harpan umat Islam untuk melihat satu perubahan di dalam dunia Islam terlaksana apabila Khomeini dapat memerintah Iran. Ramai pemimpinn umat Islam memberi sokongan kepada negara Islam Iran itu. Mereka menaruh harapan agar umat Islam akan hidup bersatu padu di antara satu sama lain dengan aman damai. Kerana revolusi di Iran itu telah menggunakan nama Islam. Keadaan berubah setelah pemimpin negara tersebut telah mula melahirkan hakikat yang sebenar, iaitu menyebarkan fahaman Syiah, yang sekali gus menimbulkan perbezaan dengan al-Sunnah di dalam sejarah lama.

Apa yang dilakukan oleh Khomeini dalam negara Iran tidak banyak berbeza dengan apa yang dilakukan olah Syah Ismail al-Saufi pada tahun [907H]. Apabila beliau memberi tahu rakyatnya supaya memilih Syiah atau mati. Ini telah diakui oleh Dr. Musa al-Musui di dalam bukunya Al-Syiah wa Tashih. [Al-Dr Musa al-Musui, Al-Syiah wal Tashih hal. 70-71].

Penduduk Ahli Sunnah Di Iran

Ada yang berpendapat Ahli al-Sunnah di Iran semakin sedikit. Sebelumnya mereka merupakan majoriti penduduk Iran. Ada berbagai-bagai angka yang telah diberikan oleh pengkaji, antaranya ada menyebut bahawa jumlah mereka sekarang hanya sebanyak 3 peratus sahaja dari penduduk Iran yang berjumlah 32 juta. [Dr. Jamal Hamdan, al-Ulum Islami al Muassir, hlm. 33]. Ada juga yang menyatakan bahawa penduduk Ahli Sunnah sebanyak 7 juta setengah, iaitu 17 pratus penduduk Iran. [Al-Ustaz Fahmi Huwaidi, Iran min al-Dhakal, hal. 351]. Dan ada pula yang menyatakan jumlah Ahli Sunnah sebenar sekarang ialah sebanyak 35 peratus. [Mahmood Syakar, Iran, Salsilah Muathan al Syaiub al-Islamiah.13].

Peratusan penduduk Iran yang diberikan oleh Mahmood Syakar adalah seperti berikut:

Iran seramai 2,442,000 [63%].

Turki seramai 7,820,000 [20%].

Arab seramai 2,700,000 [7%].

Kurdi seramai 2,316,000 [6%].

Blushtan seramai 772000 [2%].

Lain-lain 632,000 [1%].

Negara telah menentukan kedudukan Ahli Sunnah di dalam negara tersebut awal-awal lagi. Perkara 12 di dalam perlembagaan menyebut bahawa: “Agama negara adalah Islam dan mazhab Jaafari Imam Dua Belas. Perkara ini tidak boleh diubah sampai selama-lamanya.

Sekali pandang perkara dua belas [12] memberi ruang kepada Ahli al-Sunnah yang bermazhab Hanafi, Maliki, Syafie, Hambali, tetapi kenyataan tidak ada dan tidak berlaku. Sedangkan pada waktu yang sama Perlembagaan Iran memberi hak-hak golongan minoriti lain dan diberi kebebasan beribadat sebagaimana di dalam perkara tiga belas [13].

Ekoran dari itu Ahli al-Sunnah di Iran seperti orang memegang bara api. Mereka dagang di negara sendiri. Ditekan dan dinafikan hak-hak mereka, di antaranya adalah seperti berikut:

Masjid Ahli al-Sunnah sedikit. Negara tidak memberi apa-apa bantuan untuk membina masjid, bahkan pihak pemerintah telah meruntuhkan masjid Ahli al-Sunnah sebagaimana berlaku di Pulau Kasyam.

Di Fahran, penduduk Ahli al-Sunnah lebih dari setengah juta, tapi sebuah masjid pun tidak ada, sedangkan golongan minoriti lain, mempunyai tempat-tempat ibadat mereka. Menurut al-Syeikh Muhammad Abdul Kadir, Ketua Majlis Ulamak telah melawat Iran sebanyak dua kali di atas undangan kerajaan Iran pada tahun 1980 dan 1982 telah menulis laporan bahawa tidak ada sebuah masjid pun untuk Ahli-ahli al-Sunnah di Iran, sedangkan ada dua belas [12] gereja Kristian, empat [4] tempat ibadat Yahudi dan beberapa buah tempat ibadat golongan Majusi. [Dr. Zaid Al-Ais, al-Jamini wal al-wajah al-Akhir fi Dhu’ al-Kitab wal Sunnah. Hal 195].

Khomeini pernah berjanji untuk memberi sebidang tanah untuk didirikan masjid Ahli al-Sunnah di Zhahran. Tapi beliau menarik balik tanah tersebut walaupun telah dibeli dan dibayar harganya, dan orang-orang yang terlibat dengan rancangan pembinaan masjid itu telah ditangkap.

Kedudukan Pelajaran

Kerajaan Iran telah meletakkan satu sistem pelajaran yang bertujuan untuk menSyiahkan anak-anak Ahli-ahli al-Sunnah. Antara langkah yang telah diambil ialah:

1.Kerajaan telah meruntuhkan sekolah-sekolah Ahli al-Sunnah dengan alasan sekolah-sekolah tersebut atau guru-guru dan kakitagannya menjadi tali barut Amerika.

2.Mengubah nama sekolah Ahli al-Sunnah, seperti nama Sekolah Abu Bakar al-Siddiq dengan nama ayat Allah Bahasti.

3.Guru-guru Ahli al-Sunnah yang berpengaruh dipecat dan diganti dengan guru-guru Syiah mengajar akidah Ahli al-Sunnah.

4.Kerajaan mewajibkan buku-buku agama diajar di sekolah-sekolah kerajaan untuk Ahli al-Sunnah bertujuan menyebar fahaman Syiah.

5.Melantik guru-guru yang boleh menyakinkan pelajar bahawa Ahli-ahli al-Sunnah bahawa tidak ada perbezaan di antara Ahli al-Sunnah dengan Syiah.

6.Kerajaan telah mewujudkan sekolah-sekolah agama mengajar Mazhab Syiah kepada anak-anak Ahli al-Sunnah. Mereka diberi jaminan bahawa orang-orang yang belajar di sekolah tersebut tidak perlu masuk perkhidmatan tentera [wajib] dan dijamin mendapat jawatan-jawatan baik.

7.Kerajaan telah mengeluar arahan tidak membenar Ahli-ahli al-Sunnah mendirikan sekolah-sekolah khusus, sebaliknya kerajaan telah menubuhkan sekolah-sekolah untuk mengajar akidah Ahli-ahli al-Sunnah untuk anak-anak Ahli al-Sunnah oleh ulamak-ulamak Syiah.

8.Kerajaan telah menetapkan berpuluh-puluh pelajar lelaki dan perempuan yang aktif dari sekolah-sekolah Ahli al-Sunnah dan sebahagian mereka telah dibunuh.

Hubungan politik Syiah mempunyai hubungan rapat dengan akidah. Malah akidah mereka yang menentukan arah tuju bagaimana susur galur politik mereka. Sikap mereka terhadap orang lain banyak bergantung kepada  akidah yang dianuti.

Sebagai umat Islam kita perlu melihat perkara in dengan serius agar kita tidak digigit dua kali di satu tempat. Pengetahuan yang cukup gandingan tenaga dan mempunyai pandangan yang sama dapat membantu membentuk maklumat yang cukup terhadap satu-satu isu yang timbul dalam masyarakat.

Cukuplah apa yang berlaku di negara-negara Islam lain sebagai teladan kepada kita. Kalau mereka ramai sudah pasti akan dapat mengubah suasana yang ada.

Semoga Allah memberi taufik dan hidayah kepada hamba kembali ke jalan kebenaran al-Quran dan al-Sunnah”.